Download Programa - Real Filharmonía de Galicia

Document related concepts

Astor Piazzolla wikipedia , lookup

Antonio Agri wikipedia , lookup

Josep Pons wikipedia , lookup

Transcript
25 ANIVERSARIO
TEMPORADA
2014/2015
CONCERTO
DE REIS
REAL FILHARMONÍA
DE GALICIA
Lorenzo Viotti / director
Pablo Mainetti / bandoneón
CONVERS@NDO
Lorenzo Viotti director
Pablo Mainetti bandoneón
Sala Mozart / 21.15 h
luns 05 | 01 | 2015 22.00 h
I
GIOACCHINO ANTONIO ROSSINI (1792-1868)
Guillermo Tell: Pas de six
MIKHAIL GLINKA (1804-1857)
Vals fantasía
ZOLTÁN KODÁLY (1882-1967)
Danzas de Marosszek
GEORGES BIZET (1838-1875)
Jeux d’enfants, op 22: Petite suite
Marche. Trompette et tambour
Berceuse. La Poupée
Impromptu. La Toupie
Duo. Petit Mari, petite femme
Galop. Le Bal
II
ASTOR PIAZZOLLA (1921-1992)
Tangos
Libertango
Adiós Nonino
Verano porteño
La muerte del ángel
Milonga del ángel
Pablo Mainetti / bandoneón
Duración aproximada do concerto: 1 hora e 30 minutos
Pregámoslle ao público que non faga fotografías e que
desconecte os teléfonos móbiles, reloxos, etc.
REAL FILHARMONÍA
DE GALICIA
Cincuenta músicos de diferentes
nacionalidades aportan cada temporada
a súa experiencia, formación, tradición
musical, esforzo e ilusión para ofrecer
ao público propostas sorprendentes. Coa
orquestra colaboran de maneira habitual
directores e solistas de recoñecido prestixio
nacional e internacional, apostando por
figuras consagradas e tamén por novos
músicos que brillan no panorama musical.
O seu director titular e artístico é o mestre
Paul Daniel, Maximino Zumalave é o seu
director asociado e Christoph König o
principal director convidado. Xestionada
polo Consorcio de Santiago, nace en 1996
promovida pola Xunta de Galicia e ten a súa
sede permanente no Auditorio de Galicia.
>>VIOLÍNS I
ELINA VIKSNE
TEIMURAZ JANIKASHVILI SAMIRA AJKIC
ENRIQUE ROCA
(concertino)
HELENA SENGELOW
ADRIANA WINKLER
KIYOKO OHASHI
(axuda de concertino)
ANCA SMEU **
>>VIOLAS
DANIEL KORDUBAYLO
TILMANN KIRCHER *
ILDIKÓ OLTAI
NATALIA MADISON **
YULIA PETRUSHEVSKAYA IONELA CIOBOTARU
ILYA FISHER
ANNE SCHLOSSMACHER
VICTORIA JUROV
TIMUR SADYKOV
ANNA ALEXANDROVA
OXANA BAKULINA
MICHAL RYCZEL
>>VIOLONCELLOS
CLAUDIO GURIDI
PLAMEN VELEV *
>>VIOLÍNS II
BARBARA SWITALSKA **
GRIGORI NEDOBORA *
AILSA LEWIN
NIKOLAY VELIKOV **
CARLOS GARCÍA
GYULA VADASZI
THOMAS PIEL
IRINA GRUIA
MILLÁN ABELEDO
* principal
** coprincipal
Cincuenta músicos de diferentes
nacionalidades aportan cada temporada su
experiencia, formación, tradición musical,
esfuerzo e ilusión para ofrecer al público
propuestas sorprendentes. Con la orquesta
colaboran de manera habitual directores y
solistas de reconocido prestigio nacional
e internacional, apostando por figuras
consagradas y también por nuevos músicos
que brillan en el panorama musical. Su
director titular y artístico es el maestro
Paul Daniel, Maximino Zumalave es su
director asociado y Christoph König el
principal director invitado. Gestionada
por el Consorcio de Santiago, nace en 1996
promovida por la Xunta de Galicia y tiene su
sede permanente en el Auditorio de Galicia.
>>CONTRABAIXOS
CARLOS MÉNDEZ *
ALFONSO MORÁN **
ORIOL XICART
>>FRAUTAS
LAURENT BLAITEAU *
LUIS SOTO **
>>ÓBOES
CHRISTINA DOMINIK *
ESTHER VIÚDEZ **
>>CLARINETES
VICENTE LÓPEZ *
EMILIO ALONSO (R)
CARLOS GAY ***
>>TROMPETAS
JAVIER SIMÓ *
RAMÓN LLÁTSER **
>>TIMBAL
JOSÉ VICENTE FAUS *
>>TROMBÓNS
CARMELO SOSA (R)
BRAIS MOLINA (R)
>>FAGOTES
JUAN CARLOS OTERO *
MANUEL VEIGA **
*** EAEM (Curso Avanzado de
Especialización Orquestral)
>>TROMPAS
JORDI ORTEGA *
ALFREDO VARELA *
XAVIER RAMÓN **
ISMAEL VIDAL (R)
>>PERCUSIÓN
GERMÁN AGULLÓ (R)
ROBERTO BAO (R)
MARTA PRADO ***
(R) reforzo
facebook.com/realfilharmoniadegalicia
LORENZO VIOTTI DIRECTOR
Con 24 anos gañou o Concurso
Internacional de Dirección de Orquestra de
Cadaqués 2013, un bo exemplo dunha nova
xeración multicultural de mozos directores
do século XXI. Naceu na cidade suíza
de Lausana, nunha familia de músicos
franco-italiana. Estudou piano, canto e
percusión en Lyon, antes de trasladarse
en 2009 a Viena para especializarse como
percusionista e estudar dirección de
orquestra con Georg Mark no Conservatorio
de Viena. Na cidade austríaca tamén tivo a
oportunidade de ampliar a súa experiencia
como percusionista, actuando en todas as
orquestras principais como a Filharmónica
de Viena. Dende 2012 é o director principal
da Orquestra Sinfónica Académica de
Viena. Ademais, continúa os seus estudos
con Nicolas Pasquet na Escola Superior
de Música Franz Liszt en Weimar, que
o levaron ao seu debut coa Orquestra
Filharmónica de Jena. Colabora con
regularidade coa Orquestra Filharmónica
de Niza. En 2013 gañou o concurso de
dirección da MDR en Leipzig, o que lle
permitiu debutar coa Orquestra Sinfónica
MDR, dirixindo a Sinfonía núm. 10 de
Shostakovich. Como gañador do concurso
de Cadaqués, tocará con varias orquestras,
entre elas a Filharmónica da BBC, a Real
Orquestra Filharmónica de Liverpool e a
Orquestra Nacional de Francia. En maio
de 2014 participou no festival “Musical
Olympus” en San Petersburgo. En 2015
debutará coa Orquestra Sinfónica da
Radio de Múnic e tamén actuará coa
Tonkünstler-Orchester, á vez que debutará
no Théâtre du Chatelet en París e na Fenice
de Venecia.
Con 24 años ganó el Concurso Internacional
de Dirección de Orquesta de Cadaqués 2013,
un buen ejemplo de una nueva generación
multicultural de jóvenes directores del siglo
XXI. Nació en la ciudad suiza de Lausana,
en una familia de músicos franco-italiana.
Estudió piano, canto y percusión en Lyon,
antes de trasladarse en 2009 a Viena
para especializarse como percusionista
y estudiar dirección de orquesta con
Georg Mark en el Conservatorio de Viena.
En la ciudad austriaca también tuvo la
oportunidad de ampliar su experiencia
como percusionista, actuando en todas las
orquestas principales como la Filarmónica
de Viena. Desde 2012 es el director principal
de la Orquesta Sinfónica Académica de
Viena. Además, continúa sus estudios con
Nicolas Pasquet en la Escuela Superior
de Música Franz Liszt en Weimar, que
le llevaron a su debut con la Orquesta
Filarmónica de Jena. Colabora con
regularidad con la Orquesta Filarmónica
de Niza. En 2013 ganó el concurso de
dirección de la MDR en Leipzig, lo que le
permitió debutar con la Orquesta Sinfónica
MDR, dirigiendo la Sinfonía núm. 10 de
Shostakovich. Como ganador del concurso
de Cadaqués, tocará con varias orquestas,
entre ellas la Filarmónica de la BBC, la
Real Orquesta Filarmónica de Liverpool y
la Orquesta Nacional de Francia. En mayo
de 2014 participó en el festival “Musical
Olympus” en San Petersburgo. En 2015
debutará con la Orquesta Sinfónica de la
Radio de Munich y también actuará con
la Tonkünstler-Orchester, al tiempo que
debutará en el Théâtre du Chatelet en París
y en la Fenice de Venecia.
PABLO MAINETTI BANDONEÓN
Bandoneonista, compositor e arreglador,
Pablo Mainetti naceu en Bos Aires en 1971.
É un dos músicos máis completos das
últimas xeracións do tango. A súa destreza
técnica e o seu notable coñecemento da
linguaxe musical permítenlle desprazarse
dende o centro ás marxes máis afastadas
do xénero con absoluta solvencia e
enorme musicalidade. Vincula a música
académica co tango, logrando unha síntese
sutil entre localismo e universalidade.
Dende idade temperá estudou bandoneón
e composición cos mestres Rodolfo
Mederos, Daniel Binelli, Julio Pane, Néstor
Marconi, Gabriel Senanes, Daniel Montes,
Alejandro Civilotti e Francisco Kröpfl.
Aos 21 anos estableceuse en Barcelona
para cursar a carreira de compositor no
Conservatorio Profesional de Badalona.
Seis anos despois regresou á Arxentina e
dende entón é parte esencial da escena do
tango. Tocou baixo a dirección de Atilio
Stampone, Osvaldo Berlingieri, Leopoldo
Federico, Víctor Lavallén, Julián Praza e
Emilio Balcarce. E xunto a agrupacións
como Sexteto Maior, Orquestra Juan
de Dios Filiberto, Quinteto Fundación
Astor Piazzola, entre outras. En 1999
formou o Pablo Mainetti Quinteto, co que
dende entón realiza xiras por Arxentina
e diferentes países do mundo; a súa
gravación “Tres rincones” foi nomeada
aos premios Grammy 2004. No marco da
música sinfónica tocou como solista coa
Orquestra do Teatre Lliure, Nacional de
España, Sinfónica de Niza, Orquestra do
Capitolio de Tolousse, Ópera de Roma,
BBC de Londres, Gulbenkian de Lisboa,
Sinfónica de Barcelona, Pablo Sarasate
(Pamplona), Cuarteto Balanescu, Sinfónica
de Poitiers e Sinfónica Nacional de Cuba.
Bandoneonista, compositor y arreglador,
Pablo Mainetti nació en Buenos Aires en
1971. Es uno de los músicos más completos
de las últimas generaciones del tango. Su
destreza técnica y su notable conocimiento
del lenguaje musical le permiten desplazarse
desde el centro a los márgenes más lejanos
del género con absoluta solvencia y enorme
musicalidad. Vincula la música académica
con el tango, logrando una síntesis sutil
entre localismo y universalidad. Desde
temprana edad estudió bandoneón y
composición con los maestros Rodolfo
Mederos, Daniel Binelli, Julio Pane, Néstor
Marconi, Gabriel Senanes, Daniel Montes,
Alejandro Civilotti y Francisco Kröpfl.
A los 21 años se estableció en Barcelona
para cursar la carrera de compositor en el
Conservatorio Profesional de Badalona.
Seis años después regresó a Argentina
y desde entonces ha sido parte esencial
de la escena del tango. Ha tocado bajo la
dirección de Atilio Stampone, Osvaldo
Berlingieri, Leopoldo Federico, Víctor
Lavallén, Julián Plaza y Emilio Balcarce. Y
junto a agrupaciones como Sexteto Mayor,
Orquesta Juan de Dios Filiberto, Quinteto
Fundación Astor Piazzola, entre otras. En
1999 formó el Pablo Mainetti Quinteto,
con el que desde entonces realiza giras por
Argentina y diferentes países del mundo;
su grabación “Tres rincones” fue nominada
a los premios Grammy 2004. En el marco de
la música sinfónica ha tocado como solista
con la Orquesta del Teatre Lliure, Nacional
de España, Sinfónica de Niza, Orquesta del
Capitolio de Tolousse, Ópera de Roma, BBC
de Londres, Gulbenkian de Lisboa, Sinfónica
de Barcelona, Pablo Sarasate (Pamplona),
Cuarteto Balanescu, Sinfónica de Poitiers y
Sinfónica Nacional de Cuba.
O material melódico da música
folclórica europea está moi relacionado
coa música culta, especialmente co
chamado Nacionalismo Musical,
orixinado na segunda metade do
século XIX. Un dos seus precursores
é Mijail Glinka, formado en Italia e
considerado o iniciador da escola
nacionalista rusa. Insatisfeito co
espírito da ópera italiana, expresa o
sentimento patriótico que as invasións
napoleónicas espertaron no pobo ruso
retornando aos ritmos e melodías
do seu folclore. Esta tendencia
propagouse desde Rusia a outros
países europeos: xorden novas escolas
e alcánzanse altos logros musicais
cando autores de diferentes raíces
recorreron aos seus patrimonios
folklóricos, como Smetana e Dvoràk en
Bohemia, Grieg en Noruega, Albéniz
e Falla en España, Bartók e Kodály
en Hungría, Sibelius en Finlandia…
Todos empregaron figuras melódicas
e rítmicas da música tradicional e/
ou popular, sen deixar por iso de ser
creativos e universais. Deste xeito,
algunhas formas musicais populares
ingresan no dominio do académico:
Brahms, Liszt, Glinka, Kodály, Bartók,
Copland ou Ginastera propiciaron esa
conversión que facilita o paso dun
nivel ao outro. É o mesmo salto que
deu, nos anos oitenta, Astor Piazzolla
da man do propio Alberto Ginastera,
con quen estudaba composición
mentres tocaba tango nos locais
nocturnos. Mijail Glinka compuxo o
seu Vals-Fantasía en 1839 sobre unha
peza para piano, Vals-Scherzo. En 1845
en París, creou unha versión orquestral
deste traballo e, en 1856, xurdiu esta
El material melódico de la música
folklórica europea está muy
relacionado con la música culta,
especialmente con el llamado
Nacionalismo Musical, originado en
la segunda mitad del siglo XIX. Uno
de sus precursores es Mijail Glinka,
formado en Italia y considerado el
iniciador de la escuela nacionalista
rusa. Insatisfecho con el espíritu de la
ópera italiana, expresa el sentimiento
patriótico que las invasiones
napoleónicas despertaron en el
pueblo ruso retornando a los ritmos y
melodías de su folklore. Esta tendencia
se propagó desde Rusia a otros países
europeos: surgen nuevas escuelas y
se alcanzan altos logros musicales
cuando autores de diferentes raíces
recurrieron a sus patrimonios
folklóricos, como Smetana y Dvoràk
en Bohemia, Grieg en Noruega,
Albéniz y Falla en España, Bartók
y Kodály en Hungría, Sibelius en
Finlandia… Todos emplearon figuras
melódicas y rítmicas de la música
tradicional y/o popular, sin dejar por
ello de ser creativos y universales. De
este modo, algunas formas musicales
populares ingresan en el dominio de
lo académico: Brahms, Liszt, Glinka,
Kodály, Bartók, Copland o Ginastera
propiciaron esa conversión que
facilita el paso de un nivel al otro. Es
el mismo salto que dio, en los años
ochenta, Astor Piazzolla de la mano del
propio Alberto Ginastera, con quien
estudiaba composición mientras
tocaba tango en los locales nocturnos.
Mijail Glinka compuso su ValsFantasía en 1839 sobre una pieza para
piano, Vals-Scherzo. En 1845 en París,
última versión que concluíu meses
antes da súa morte. En Vals-Fantasía,
o autor moderniza a música de baile,
moi popular na época e transfórmaa
nunha efusiva peza que inclúe unha
gama de emocións incriblemente
rica. Esta obra foi a semente para
que a música sinfónica lírica rusa
crecese no futuro. Existen certas
evidencias de que Leon Tolstoi tiña
en mente o vals de Glinka ao escribir
a escena do baile da condesa Natasha
Rostova en Guerra e Paz. Zoltán Kodály
investigou profundamente a música
balcánica, en xeral, e a magiar,
en particular. Consagrouse como
compositor con Psalmus hungaricus,
unha obra conmemorativa do
cincuenta aniversario da unión das
cidades Buda, Pest e Obuda, que
reune melodías arcaicas e solucións
orquestrais innovadoras. Estes
elementos aparecen en partituras
posteriores cunha linguaxe simple
vinculado ás raíces étnicas, e por
iso excesivamente simple, como na
suite orquestral Danzas de Marosszek
composta en 1927 (inicialmente
como suite para piano en recordo á
poboación transilvana na que viviu de
neno foron orquestradas en 1930 para
converterse nun ballet) que inspiraron
as Danzas de Galanta dedicadas á
Sociedade Filharmónica de Budapest
no seu oitenta aniversario. Debido á
súa prematura morte, George Bizet
non puido gozar do recoñecemento
público da súa principal ópera Carmen
e nin como o virtuoso pianista que
era; a súa obra foi redescuberta tarde
debido á dispersión das súas partituras
que, aínda que non revolucionan a
creó una versión orquestal de este
trabajo y, en 1856, surgió esta última
versión que concluyó meses antes de
su muerte. En Vals-Fantasía, el autor
moderniza la música de baile, muy
popular en la época y la transforma
en una efusiva pieza que incluye una
gama de emociones increíblemente
rica. Esta obra fue la semilla para
que la música sinfónica lírica rusa
creciera en el futuro. Existen ciertas
evidencias de que Leon Tolstoi tenía
en mente el vals de Glinka al escribir la
escena del baile de la condesa Natasha
Rostova en Guerra y Paz. Zoltán Kodály
investigó profundamente la música
balcánica, en general, y la magiar,
en particular. Se consagró como
compositor con Psalmus hungaricus,
una obra conmemorativa del
cincuenta aniversario de la unión de
las ciudades Buda, Pest y Obuda, que
reune melodías arcaicas y soluciones
orquestales innovadoras. Estos
elementos aparecen en partituras
posteriores con un lenguaje simple
vinculado a las raíces étnicas, y por
ello excesivamente llano, como en la
suite orquestal Danzas de Marosszek
compuesta en 1927 (inicialmente
como suite para piano en recuerdo a la
población transilvana en la que vivió de
niño fueron orquestadas en 1930 para
convertirse en un ballet) que inspiraron
las Danzas de Galanta dedicadas a la
Sociedad Filarmónica de Budapest
en su ochenta aniversario. Debido a
su prematura muerte, George Bizet
no pudo disfrutar del reconocimiento
público de su principal ópera Carmen
y ni como el virtuoso pianista que era;
su obra fue redescubierta tarde debido
literatura pianística, ofrecen unha
profunda frescura tanto polas cores
que toma prestados de Liszt como
pola presenza do selo de Beethoven
ou Schumann. Escrita en 1871 para
piano a catro mans e inspirada nos
seus recordos infantís, Xogos de
nenos son doce pezas, cinco delas
orquestradas baixo o título de Pequena
suite orquestral. O arranxo para
orquestra conservou a poesía orixinal,
lembrando os xogos de infancia con
incrible riqueza melódica e rítmica.
Os soños e temores, os movementos
mecánicos dos xoguetes, a diversión
son debuxados con música áxil, libre,
sen pretensións nin condicionantes
que reflicte o enxeño e a creatividade
de Bizet. Astor Piazzolla trasládase
coa súa familia, de ascendencia
italiana, a Nova York onde coñeceu
o jazz, a música clásica e ademais
puido tratar a Carlos Gardel. Ao seu
regreso a Arxentina, en 1937, tocou
con numerosos grupos de Buenos
Aires incluído o do gran bandoneista
Aníbal Troilo. Con vinte anos inicia
os seus estudos musicais con Alberto
Ginastera e, en 1943, estuda piano con
Raúl Spivak. Buscando novos destinos,
segue estudando composición e
dirección de orquestra (centrándose
en autores como Bartók e Stravinski),
escoita moito jazz e, con 28 anos
decide abandonar o bandoneón para
profundar os seus estudos musicais.
Formou numerosas agrupacións
especializadas no tango, buscando
e atopando como enxalzar ese baile
popular introducíndoo nas salas de
concerto. Dota ás súas composicións
dunha linguaxe propia e peculiar
a la dispersión de sus partituras que,
aunque no revolucionan la literatura
pianística, ofrecen una profunda
frescura tanto por los colores que
toma prestados de Liszt como por
la presencia del sello de Beethoven
o Schumann. Escrita en 1871 para
piano a cuatro manos e inspirada en
sus recuerdos infantiles, Juegos de
niños son doce piezas, cinco de ellas
orquestadas bajo el título de Pequeña
suite orquestal. El arreglo para orquesta
ha conservado la poesía original,
recordando los juegos de infancia con
increíble riqueza melódica y rítmica.
Los sueños y temores, los movimientos
mecánicos de los juguetes, la diversión
son dibujados con música ágil, libre,
sin pretensiones ni condicionantes
que refleja el ingenio y la creatividad
de Bizet. Astor Piazzolla se traslada
con su familia, de ascendencia italiana,
a Nueva York donde conoció el jazz,
la música clásica y además pudo
tratar a Carlos Gardel. A su regreso a
Argentina, en 1937, tocó con numerosos
grupos de Buenos Aires incluído el
del gran bandoneista Aníbal Troilo.
Con veinte años inicia sus estudios
musicales con Alberto Ginastera
y, en 1943, estudia piano con Raúl
Spivak. Buscando nuevos destinos,
sigue estudiando composición y
dirección de orquesta (centrándose
en autores como Bartók y Stravinsky),
escucha mucho jazz y, con 28 años
decide abandonar el bandoneón para
profundizar sus estudios musicales.
Formó numerosas agrupaciones
especializadas en el tango, buscando
y encontrando cómo ensalzar ese
baile popular introduciéndolo en
chea de novidades harmónicas
e contrapuntísticas como Zum,
Libertango, Mumuki, Escualo ou unha
das súas pezas máis emblemáticas,
o nostálxico Adeus Nonino escrito
en 1956 para quinteto e dedicado ao
seu pai. Tras a morte deste, engadiu
o adagio sentimental que identifica a
obra en cuxa trascripción orquestral
alterna ritmos vivos con outros
lánguidos e conmovedores pero
mantendo a súa esencia tanguera.
Compuxo numerosas obras para o
seu Quinteto Nuevo Tango, entre elas
Las cuatro Estaciones Porteñas (19641970), catro tangos que ofrecen a súa
visión das estacións en Buenos Aires,
lembrando e homenaxeando a Vivaldi
e reunindo tango, música culta e jazz.
Leonid Desyatnikov realiza unha
versión para orquestra de corda, con
enxeñosas conexións vivaldianas,
na que establece un diálogo musical
entre ambos os compositores a través
dun histórico que conecta momentos
e lugares moi diferentes. Presenta un
hábil xogo con citas de Vivaldi dada
a diferenza estacional en ambos os
hemisferios terrestres e así o plasma
musicalmente ao introducir no Verán
porteño unha pasaxe do Inverno
vivaldiano. Piazzolla escribiu cinco
obras que chegaron a coñecerse como
a ‘serie del ángel’, pero do mesmo xeito
que as súas Cuatro estaciones, non se
escribe como unha serie ou unha
suite. O primeiro da serie, El Tango del
Ángel foi composta en 1957 e é un dos
primeiros exemplos de novo tango.
Talvez inspirado por esa canción,
Alberto Rodríguez Muñoz escribiu en
1962 unha obra con ese título e pediu
las salas de concierto. Dota a sus
composiciones de un lenguaje
propio y peculiar lleno de novedades
armónicas y contrapuntísticas como
Zum, Libertango, Mumuki, Escualo o
una de sus piezas más emblemáticas,
el nostálgico Adiós Nonino escrito
en 1956 para quinteto y dedicado
a su padre. Tras la muerte de éste,
añadió el adagio sentimental que
identifica la obra en cuya trascripción
orquestal alterna ritmos vivos con
otros lánguidos y conmovedores pero
manteniendo su esencia tanguera.
Compuso numerosas obras para su
Quinteto Nuevo Tango, entre ellas Las
cuatro Estaciones Porteñas (1964-1970),
cuatro tangos que ofrecen su visión
de las estaciones en Buenos Aires,
recordando y homenajeando a Vivaldi
y reuniendo tango, música culta y
jazz. Leonid Desyatnikov realiza una
versión para orquesta de cuerda, con
ingeniosas conexiones vivaldianas,
en la que establece un diálogo musical
entre ambos compositores a través de
un histórico que conecta momentos y
lugares muy diferentes. Presenta un
hábil juego con citas de Vivaldi dada
la diferencia estacional en ambos
hemisferios terrestres y así lo plasma
musicalmente al introducir en el
Verano porteño un pasaje del Invierno
vivaldiano. Piazzolla escribió cinco
obras que han llegado a conocerse
como la ‘serie del ángel’, pero al
igual que sus Cuatro estaciones, no se
escribe como una serie o una suite. El
primero de la serie, El Tango del Ángel
fue compuesta en 1957 y es uno de los
primeros ejemplos de nuevo tango.
Tal vez inspirado por esa canción,
ao compositor, ‘canciones de ángel’
adicionais. Piazzolla aceptou o encargo
con dúas novas pezas, Introdución al
ángel e La Muerte del ángel. Aínda que
se asocian coa obra Muñoz, outros
dous tangos da ‘serie ángel’ foron
compostas posteriormente, en 1965:
a sentimental Milonga del ángel, unha
danza precursora do tango con ritmo
similar pero máis suave e lixeiro, e
Resurrección del Ángel, no que alterna
o tema cun tratamento adicional
do motivo orixinal da milonga con
misteriosos acordes cromáticos que o
fan máis sorprendente.
Alberto Rodríguez Muñoz escribió en
1962 una obra con ese título y pidió
al compositor, ‘canciones del ángel’
adicionales. Piazzolla aceptó el encargo
con dos nuevas piezas, Introducción al
ángel y La Muerte del ángel. Aunque
se asocian con la obra Muñoz, otros
dos tangos de la ‘serie ángel’ fueron
compuestas posteriormente, en 1965:
la sentimental Milonga del ángel, una
danza precursora del tango con ritmo
similar pero más suave y ligero, y
Resurrección del Ángel, en el que alterna
el tema con un tratamiento adicional
del motivo original de la milonga con
misteriosos acordes cromáticos que lo
hacen más sorprendente.
25 ANIVERSARIO
PRÓXIMOS CONCERTOS
XANEIRO 2015
10
ORQUESTRA NOVA DA
SINFÓNICA DE GALICIA
VICENT ALBEROLA / director
MARÍA JOSÉ RIELO BLANCO / fagot
20.00 h. Auditorio de Galicia
15
REAL FILHARMONÍA DE GALICIA
CHRISTOPH KÖNIG / director
ANNA VINNITSKAYA / piano
Obras de Sibelius, Rossini,
Stravinski, Ravel
3 euros
(abonados Auditorio
de Galicia gratis)
Obras de Bartók,
Shostakovich, Schubert
21.00 h. Auditorio de Galicia
22
REAL FILHARMONÍA DE GALICIA
MANUEL HERNÁNDEZ SILVA / director
AMAURY COEYTAUX / violín
21.00 h. Auditorio de Galicia
AUDITORIO DE GALICIA
Avda. do Burgo das Nacións, s/n
15705 Santiago de Compostela
DESPACHO DE BILLETES
Tel.: +34 981 571 026
573 979
OFICINA
Tel.: +34 981 574 153
552 290
Fax: +34 981 574 250
www.compostelacapitalcultural.org
www.auditoriodegalicia.org
www.rfgalicia.org
Obras de Schumann,
Saint-Saëns
21.15 CONVERS@NDO CON
MANUEL HERNÁNDEZ SILVA